Vandaag gaan we naar de Grand Canyon. Het is heerlijk weer, niet te heet en een windje. Wel oppassen met de zon dus goed insmeren.
Bij de poort staat al een aardige rij te wachten. We parkeren de auto bij het visitor-centre en gaan met de shuttlebus verder. Deze rijdt om het kwartier.

We nemen eerst de blauwe lijn naar Maswik Lodge en stappen dan over op de rode lijn naar Hermits Rest. Dit gedeelte van het park is niet toegangelijk met de auto.
We stappen bij Trailview overlook uit. Als we uitgekeken zijn stappen we weer op een bus naar het volgende punt. Wel handig en tussen verschillende uitzichtpunten lopen we gewoon dus we zien erg veel.

Wel begint het steeds harder te waaien, dus opletten dat de petjes niet wegwaaien.
Die zie je dan natuurlijk nooit meer terug, of je moet een paar dagen gaan hiken.
Op de terugweg stappen we uit bij het El Tovarhotel en gaan op het terras een kopje koffie drinken. Dat terras was geen goed idee, de koffie niet want die was niet te drinken naar onze normen.

Het schiet alweer aardig op dus we besluiten richting auto te gaan en nog even in Williams rond te lopen. We treffen het want als er nogal volk aan de kant van de weg staat besluiten we te wachten op wat er gebeuren gaat. Even later begint er een westernshowtje met veel schieten en humor. Na afloop kon je nog even met de mannen op de foto.

Als een van de cowboys hoort dat de dames uit Holland komen, merkt hij op dat er nog een stel uit Holland is. Die dragen ook die new wooden Shoes
Hij bedoeld hier namelijk de Birkenstock mee. En inderdaad, er worden 4 paar slippers geshowd maar de cowboy vind ze ridiculous.

Na het ontbijt rijden we verder naar het noorden.
De omgeving is hier erg mooi en gestaag klimmen we omhoog tot boven alweer 7000 ft. Nadat we de Highway 160 opgedraaid zijn wordt de bebouwing snel minder.
Hier wonen niet veel mensen. Wel komen we regelmatig een auto van de sheriff tegen in de berm dus we houden ons aan de snelheid.

Als we Kayenta bereiken valt het op dat zelfs de wolken hier roodgekleurd zijn.
Op de wegen ligt erg veel stof en men is druk bezig met veegwagens om het rode gruis op te ruimen. Het lijkt wel of we op het Corus terrein in IJmuiden rijden.
Bij Kayenta kiezen we voor de 163, een scenic byway, dus een blokje om maar dan wel toeristisch. We komen nu door Monument Valley en de omgeving is schitterend.

Als we bij Mexican Hatt besluiten een sanitaire stop in te plannen moeten we daar even de tijd voor nemen. De restrooms worden net schoongemaakt en de dame die deze taak op zich genomen heeft neemt daar de tijd voor.

Omdat er niet veel uitwijk mogelijkheden zijn besluiten we maar om te wachten.
Aan het eind van de middag komen we aan in Moab en checken in bij La Quinta.
Was dit motel vorige keer al boven verwachting, na een upgraden van de huisstijl is het nagenoeg perfect. Gelukkig hebben we gereserveerd want de tent zit vol.

Was de kamer al een verrassing, het complementaire hot breakfast is ook al opgewaardeerd. Als we aan kant zijn gaan we naar Arches NP en zoeken een deel van het park op waar we nog niet geweest zijn. Dat wordt Landscape Arche, maar daar aangekomen blijkt het vol te staan met auto’s.
Het is deze keer erg druk in Moab en we horen veel Frans praten om ons heen.
We parkeren de auto in de berm en gaan de trail naar de arche op.
Het is inmiddels bloedje heet dus dus we doen rustig aan.

Onderweg zien we een paar keer een hagedis met een blauwe staart, erg apart.
Ook valt het op dat er erg veel namen in het gesteente gekrast zijn, dat zag je een paar jaar geleden niet. Als we weer bijna op de parkeerplaats zijn zien we een kind in de stenen krassen en ik maak daar een opmerking over, verschrikt rent hij weg.
Zijn moeder loopt ernaast maar die zegt niets, dat is toch wel erg vreemd, zo ga je toch niet met beschermde natuur om.

We rijden nog wat uitzichtpunten af en gaan in de loop van de middag weer terug naar Moab. Het is misschien wel handig om even af te tanken, dan hoeven we dat morgen niet te doen. Als we bij een tankstation aankomen staat er op de pomp dat er 10 % ethanol is toegevoegd aan de benzine. Nu staat me er iets van bij dat dit in Frankrijk ook bij de pomp het geval is en de anwb waarschuwt om voorzichtig met deze brandstof te zijn.

We zoeken daarom een andere pomp op en bij de 4e pomp, een Shell, vinden we eindelijk normale unleaded. Voordeel is ook dat ik hier normaal met de creditkaart kan afreken aan de pomp. Als we weer in het hotel zijn komt er alweer een bus met toeristen aan.
Het blijken Nederlanders op een rondreis van Jan Doets.

Nou dat was even schrikken vanmorgen/vannacht.
We worden wakker van een snerpend geluid en het duurt even voor het tot me doordringt dat het brandalarm afgaat. Snel wat kleren aan en kijken wat er aan de hand is. Op de gang is het behoorlijk druk, maar iedereen gaat rustig naar buiten.

Bij de receptie krijg ik te horen dat er een airco op de 2e etage oververhit is geraakt.
Alles is onder controle, we kunnen binnen blijven. Inmiddels zijn natuurlijk wel de procedures opgestart dus daar komt de brandweer al aan.
We nemen een bak koffie en wat foto’s, wel apart om een keer mee te maken.

Na een controle op de 2e Floor ontfermd de brandweerman zich over het alarm en stopt eindelijk het snerpende geluid. Het is inmiddels 6 uur dus het heeft geen zin om terug naar bed te gaan. We gaan douchen en ontbijten en gaan op pad naar Fort Collins.
Dat wordt een tussenstop op weg naar Rapid City.
Omdat we zo vroeg zijn hebben we tijd om te shoppen in een mall. Er is gevraagd of we hier voor uggs willen kijken, want ondanks de duurdere dollar scheelt het behoorlijk wat met de prijs in Nederland.

We rijden door een mooi stuk van Colorado. Er zijn hier veel wintersportplaatsen, Aspen is wel de bekendste, en af en toe lijkt het wel of we in Zwitserland rijden. We klimmen weer omhoog over de Rocky Mountains en passeren de Vail Pass op 3249 meter.
We zoeken naar de Colorado Mall maar omdat we nu tegengesteld aan vorige keer rijden kunnen we die niet vinden.

Het is behoorlijk druk bij Denver, dus we besluiten niet de stad in te gaan maar door te rijden naar Fort Collins. Dit stuk weg geeft veel file en oponthoud, er wordt op diverse plaatsen aan de weg gewerkt. Uiteindelijk bereiken we het hotel, wat we besproken hebben via expedia voor maar € 57,-

We hebben een kamer geboekt bij het Hilton hotel inclusief cooked to order breakfast.
Dat is met recht een koopje, maar er blijkt iets niet helemaal goed gegaan te zijn met de reservering en daarna krijgen we de verkeerde magneetkaarten mee.
Het meisje aan de receptie zit er erg mee, maar uiteindelijk komt alles goed.
Wij kunnen er niet echt mee zitten. Het is weer een schitterend hotel van alle gemakken voorzien. Als we de spullen op de kamer gebracht hebben pakken we de auto en gaan Fort Collins verkennen.

You’re all set and ready to go. Drive safely and have a nice day. We zijn uitgecheckt en een ervaring in een prima hotel rijker. Als er iemand nog eens in Fort Collins een hotel zoekt dan is het Hilton Garden Inn een aanrader.

Vandaag gaan we etappe 2 afleggen van onze verplaatsing naar South Dakota. Al snel wordt het rustiger op de interstate en richten we onze aandacht op de nummerplaten van mede weggebruikers. Altijd leuk om te kijken waar iemand vandaan komt en of wij zelf al in de betreffende staat geweest zijn. Vandaag zien we zelfs een auto met een  Alaska plate voorbij komen, die is wel heel ver van huis.
Als we de highway opdraaien wordt het al snel drukker met de meest vreemdsoortige voertuigen. Vooral motor rijders kunnen er wat van. We vallen gewoon een beetje uit de toon met onze sedan. Het is trailer, pickup truck of motor wat de klok slaat. Ik denk dat we wel zo’n 4 a 500 motoren tegen gekomen zijn.
Als we door Lusk rijden staat de hele mainstreet vol met motorrijders.
Het lijkt wel of er een soort festival is. Wanneer we Lusk Wyoming weer uitrijden wordt het weer erg rustig op de weg.

We verlaten Wyoming en komen aan in South Dakota waar we al snel door de Black Hills rijden. In het voorbijgaan zien we ook nog het Crazy Horse Memorial, tenminste wat er nog maar van af is.  Dat is al jaren zo, het schijnt dat men eerst bezig is met fondsen werven voor men verder kan, echter dat schijnt niet echt te lukken.

Al snel naderen we Rapid City, deze keer van de zuidkant, en dan blijkt zo’n stad toch groter dan verwacht. Als we de auto uitgeladen hebben bij het hotel gaan we eerst eens inkopen doen want we raken uit voorraad.
Bij de Walmart supercenter blijken we niet de enige te zijn met dat idee. We staan dan ook gauw een kwartier te wachten bij een van de vele kassa’s voor we weer naar buiten kunnen.

Het heeft even geduurd, maar we zijn erachter. Momenteel wordt de Sturgis Bikers Rally 2010 verreden. Dat verklaart waarom er zoveel motoren op de weg zijn.
Op weg naar Mount Rushmore worden we weer van alle kanten ingehaald door groepen motoren. Het zou vandaag een mooie dag worden, maar de lucht betrekt wel erg.
Het is beter om ‘s morgen naar dit memorial te gaan, want later op de dag sta je tegen de zon in te kijken. De toegang is gratis, je moet alleen parkeergeld betalen.

Vandaag is Nick Clifford aanwezig om zijn boek te signeren. Nick heeft van 1938 t/m 1940 gewerkt op Mount Rushmore. Hij is de laatst overlevende van de bouwers en inmiddels 84 jaar oud. Het is inmiddels gaan onweren dus we gaan binnen in de shop rondkijken en luisteren naar de verhalen van Nick. Hij oogt wel oud maar is nog jong van geest, en wordt geassisteerd door zijn vrouw die zo te zien wel een paar jaartjes jonger is.
Nick heeft zelfs een eigen website http://www.mountrushmorecarver.com/

We zoeken de auto op en gaan richting Wall. Daar gaan we een kijkje nemen bij Wall Drugstore. In 1931 kocht Ted Hustead de plaatselijke apotheek, maar deze liep niet zoals hij zich voorgesteld had, mede door de depressie. In 1936 kreeg mevrouw Hustead het idee om gratis ijswater te serveren aan de automobilisten op de naastgelegen Interstate 90. Om te adverteren plaatsten ze borden langs de snelweg. Het werd een groot succes en van apotheek werd het langzamerhand een drugstore waar van alles te koop was.

In de tweede wereldoorlog maakten Amerikaanse soldaten er een sport van om overal bordjes op te hangen met de afstand tot Wall Drug. Ook nu nog worden er in Irak en Afghanistan bordjes geplaatst.  Dit is te zien op een grote expositie met foto’s en knipsels over de geschiedenis van Wall Drug. Inmiddels is het uitgegroeid tot een 22500 m² grote toeristentrekker met een miljoenenomzet

Vandaag gaan we op weg naar het volgende reisdoel van deze vakantie, namelijk Yellowstone NP.  We hebben geprobeerd om een hotel in het park te boeken, maar daar moet je wel erg snel bij zijn want dat was allemaal zo uitverkocht.

Nu hebben we een hotel in Cody aan de oostkant van het park en een hotel in West Yellowstone aan uiteraard de westkant van het park.
Deze hotels zijn behoorlijk prijzig, maar dat komt door het populariteit van deze streek. Omdat het een aardig stukje rijden is naar Cody besluiten we eerst wat mijlen te maken en dan onderweg ergens ontbijten.
Dat wordt 2 uur later bij Perkins in Gillette. Leuk restaurant met zelfs een rokersgedeelte en dat mag wel heel opvallend genoemd worden. Men serveert een goede maaltijd voor een redelijke prijs alleen de koffie is ook hier weer niet te drinken.
Er zit een chloorsmaak aan het water en dus ook aan de frisdranken en de koffie. Dat is er heel eenvoudig uit te filteren maar daar heeft men hier nog niet bij stil gestaan. In Nederland wordt dat wel gedaan met waterfilters van amerikaans fabrikaat.

Vlak na Gillette kiezen we voor de scenic byway naar Cody. Het is weer een erg mooie streek en we passeren de Big Horn op 8347 ft. Onderweg zien we zelfs sneeuw en opvallend genoeg ook een rotsformatie waar het idee voor Mount Rushmore vandaan gekomen kan zijn.
Als we uiteindelijk in Cody aankomen is het Buffalo Bill museum helaas al gesloten dus we besluiten maar een wandeling door Cody te maken.

Na een heerlijke nacht in het Best Western hotel gaan we op weg naar Yellowstone.
We gaan vandaag via de noordkant van het park naar ons volgende hotel.
Het is behoorlijk druk op de weg en als we in het park rijden moeten we al snel stoppen voor een kudde bizons. Ik stap uit om wat foto’s te maken maar krijg het advies om niet te dicht bij te komen. Ze zien er nogal sloom uit maar het schijnt dat bizons een aardige snelheid kunnen bereiken. Later zien we op Youtube enkele voorbeelden hiervan.

Bij Fishing Bridge, waar sinds 1973 niet meer gevist mag worden, buigen we af naar het noorden. Reden we eerst langs het Yellowstone meer, nu gaan we klimmen en de bergen weer in. Daarom stoppen we eerst in Lake Village en nemen daar een heerlijk kopje vers gezette espresso.
Als we verder rijden komen we de eerst bron al tegen en het begint al aardig naar rotte eieren te ruiken. We zijn bij Mud Volcano en zoals de naam al aangeeft is Yellowstone eigenlijk een grote vulkaan.
Nergens op de aarde kom je zoveel natuurlijke geisers tegen als hier.
Om een indicatie te geven, de caldera, dat is een komvormige krater met vulkanische activiteit heeft een doorsnede van 65 kilometer. Best wel indrukwekkend, het zou zo maar kunnen dat er straks geen Yellowstone NP meer is. Maar vandaag is het nog niet zover dus we rijden door naar Artist Point, een canyon met schitterende kleuren en een paar watervallen.
We buigen af naar Mamoth Hot Springs en zien een door de natuur gevormd terras in de meest vreemde kleuren.
Alles is eenvoudig te bewonderen want er zijn vlonders aangelegd, zodat je zonder natte en hete voeten te krijgen alles van dichtbij kan bewonderen.
Bovenaan het terras is voor het gemak zelfs een rondweg van 1 mijl aangelegd zodat alles eventueel vanuit de auto bekeken kan worden, we zitten tenslotte in Amerika.
Als we het voor gezien houden sturen we naar de uitgang van het park en is het al laat als we inchecken bij ons hotel.

Ons kamer heeft 2 deuren, een gelijk naar buiten naar de auto en een naar binnen waar je dan in het hotel uitkomt. Het hotel is volgeboekt en het is daarom behoorlijk druk bij het ontbijt.  Het is zaak je stoel goed te bewaken want als je opstaat ben je hem kwijt.

Na het ontbijt gaan we weer terug naar Yellowstone, dat is niet zover rijden want het hotel ligt aan de ingang naar het park.  Deze keer buigen we af naar het zuiden en al snel zien we groepen mensen aan de kant staan om foto’s te maken. We denken aan een wolf of een bizon, staan ze daar allemaal een zwaan te fotograferen. Sommige mensen hebben volgens mij nog nooit een dier gezien.
Zwanen zien we thuis genoeg dus wij rijden door en even verderop moeten we vaart minderen omdat er een bizon in de berm ligt.  Omdat er nogal veel verkeer langs komt staat er een park ranger om alles in goed banen te leiden.

Vooral aan deze kant van het park is veel geiser activiteit en overal zie je de rookwolken opstijgen. Als we ons rondje gelopen hebben gaan we op weg naar de bekenste geiser van het park namelijk Old Faithful.

Er is vrij nauwkeurig te voorspellen wanneer deze gaat spuiten dus we zorgen dat we klaar zitten. Het scheelt deze keer 10 minuten en sommige mensen werden al ongeduldig.
Het wachten wordt beloond met een mooie fontein water. Het is al weer ver in de middag als we weer naar West Yellowstone rijden. We willen het plaatsje ook nog even verkennen en vanavond bijtijds gaan eten. Gisteravond stonden er overal grote rijen te wachten op een vrij tafeltje. Dat willen we vanavond voorkomen dus we gaan bijtijds eten.

Omdat het weer zo druk is bij het ontbijt, wat verder ook niet echt bijzonder is gaan we verderop iets eten.  Ik weet nog een restaurant van een vorige reis hier vlakbij.
Als we op de bestemming aankomen blijkt Alice’s Restaurant 3 jaar geleden afgebrand te zijn.  Omdat we geen zin hebben om terug naar West Yellowstone te gaan rijden we door en kijken of we verderop wat tegenkomen.
Volgens Els kan dat niet lang duren want Amerikanen kunnen niet lang zonder eten, en inderdaad al snel komen we een eetgelegenheid tegen.
Helaas was de koffie weer niet best, dat is in deze streek toch nog wel een probleem.
Je ziet hier ook geen Starbucks of zo dus met koffie is het wel behelpen deze dagen.
We gaan weer verder naar Salt Lake City, waar we een hotel geboekt hebben buiten het centrum aan de weg naar Reno.  Onderweg komen we veel campers tegen. Dat zijn hier vaak bussen met daarachter een auto voor de korte ritjes.

In Salt Lake City aangekomen blijkt het hotel in een nieuwe wijk te liggen met alleen maar hotels.  We houden het rustig vandaag en de dames gaan een beetje zwemmen.
Voor het eten hoeven ook al de auto niet in, we gaan wandelen naar Subway even verderop. Helaas pindakaas, alle stoelen op tafel en de deur op slot.

We lopen daarom maar weer terug naar het hotel en bestellen wat bij de Perkins TakeAway in het hotel. We eten het op de kamer, zetten de verpakking na afloop op de gang en het hotel doet de rest.